
uniformizacji świata w tych wszystkich zakresach, i odzwierciedla się w
pojawieniu więzi społecznych, solidarności i tożsamości w skali
ponadloklanej i ponadnarodowej. Kategoria globalizacji jest obecnie
podstawowym pojęciem w objaśnianiu kierunków rozwoju
współczesnego świata.
Na początku lat dziewięćdziesiątych teoretyk organizacji i
zarządzania Peter Drucker zwracał uwagę na kształtowanie się tzw.
„społeczeństwa wiedzy”, w którym wytwarzanie i przetwarzanie
przedmiotów materialnych, typowe dla produkcji fabrycznej, zostanie
zepchnięte na margines przez wytwarzanie i przetwarzanie wiedzy, która
stanie się centralnym dla gospodarki towarem
12
. W połowie lat
dziewięćdziesiątych Manuell Castells w trzytomowej pracy Wiek
Informacji zwracał uwagę na znaczenie technologii informacyjnych dla
przemian współczesnego świata, pisząc, iż wpływają one na przemiany
struktury społecznej, na relacje władzy, na przekształcenia rodziny, na
charakter doświadczeń jednostki itp. przyczyniając się tym samym do
uformowania zupełnie nowego typu ładu społecznego i nowego typu
kultury. Castells pisząc o „wieku informacji” stwierdza, że na początku
XXI stulecia dominującym czynnikiem kształtującym społeczeństwo
staną się sieci komunikacyjne, połączone w globalny Internet
13
. Ze
względu na znaczenie, jakie przypisuje się rewolucji teleinformatycznej
dla kształtowania się środowiska społecznego współczesnego człowieka,
ład ponowoczesny określa się niekiedy jako cywilizację informatyczną
lub informacyjną.
Uznaje się, iż współczesne megatrendy cywilizacyjne prowadzą
do powstania nowej rzeczywistości zwanej społeczeństwem
ponowoczesnym. Obserwowane zjawiska są na tyle specyficzne, iż
uważa się, że ludzkość krok po kroku wchodzi w stadium
cywilizacyjnego przełomu, którego efektem ma być nowa jakościowo
cywilizacja, zmieniająca wiele w życiu zarówno poszczególnych
jednostek i całych społeczeństw, jak też w egzystencji całej ludzkości
14
.
Jednakże pytanie czy żyjemy już w świecie ponowoczesnym jest wciąż
kwestią dyskusyjną. Przyjmuje się, iż społeczeństwo ponowoczesne jest
pod wieloma względami kontynuacją społeczeństwa nowoczesnego
(dlatego czasem mówi się o późnej, w pełni rozwiniętej nowoczesności,
zarazem jednak ma wiele cech nowych, które pozwalają traktować je jako
nową jakość. Uważa się, iż coraz gwałtowniejsza dynamika przekształceń
12
P. Drucker, Społeczeństwo pokapitalistyczne, Warszawa 1999, s. 148-154.
13
M. Castells, Społeczeństwo sieci, Warszawa 2007, s. 22-39.
14
J. Muszyński, Megatrendy a polityka, Wrocław 2001, s. 19.
Kommentare zu diesen Handbüchern